ভগ্ন হৃদয়ৰ চকুপানী

তুমি আহিবা বুলি ৰাতি দোভাগ বেলালৈ শিতানতে বহি তোমালৈ অপেক্ষা কৰি ৰৈছিলো।তুমি আহিবা বুলিয়েই দুৱাৰৰ শলখাতো নলগোৱাকৈ ৰাখিছিলো!এটা দুটা প্ৰহৰ পাৰ হৈ গৈছিল তোমাৰ অপেক্ষাত!পদূলিৰ মূৰত কুকুৰ দুটামানে ভুকিছিল।দুৱাৰখন বতাহত কেৰেকৈ শব্দ কৰি আৰু অলপ মেলখাই গৈছিল,ভাবিছিলো সেইয়া তুমি অহাৰ আগজাননী!অকনমান পিছত বাহিৰত কিহবাৰ শব্দ শুনিবলৈ পাইছিলো,ভাবিছিলো সেইজন তুমিয়ে হয়।নাই নহয়,তুমি নাছিলা সেইজন! দেখিলো শিতানৰ ওচৰত ধিমিকি ধিমিকি জ্বলি থকা চাকিতোও কেৰাচিনৰ অভাৱত নুমাও নুমাও অৱস্থা,আচৰিত হৈছিলো মই,,আজি তোমাৰ ইমান পলম হৈছে কিয়,তুমি নহাৰতো কথা নাছিল.....!তেন্তে.....?নে অভিমান কৰি তুমি অহা নাছিলা!মই বাৰু কিবা জগৰ লগাইছিলো নেকি?অলেখ চিন্তাই মনতোত জুমুৰি ধৰিছিল!অৱশেষত ভাগৰি পৰিছিলো ৰৈ ৰৈ,শেষত তুমি অহাৰ আশা বাদ দি শিতানত বাগৰি দিছিলোঁ ..............., আৰু এতিয়া দেখোন পূৱত সেন্দুৰীয়া সূৰ্য্য,কিচিৰ-মিচিৰ চৰাইৰ কাকলি আৰু মোৰ দূচকুত চকা মকা তোমাৰ আভাস।মানে ৰাতি পলমকৈ হলেও তুমি আহিছিলা!সেইয়া মই জানিছিলোৱে যিমান যি হলেও তুমি নাহাকৈ নাথাকা,তুমি আহিবাই। আগৰ নিশাবোৰৰ দৰে মোক নিৰাশ নকৰি পলমকৈ হলেও যোৱাৰাতি'...

মোৰ জীৱনৰ সোঁৱে বাওঁৱে সেউজীয়া তোমাৰ ভাৱনা আৰু ভাঁহি আছে তাত তোমাৰ নামৰ সপোনবোৰ ! সপোনৰ পিছ খেদি ফুৰাতো জানাই মোৰ পুৰণি অভ্যাস ! কোনোবাই কৈছিল--- সপোন সেয়া নহয় যি টোপনিত দেখা যায় , সপোন হ'ল সেয়া যিয়ে তোমাক শুৱলৈ নিদিয়ে ।। আৰু তাতে তুমি হ'লা মোক শুৱ নিদিয়া উটপটীয়া সপোনতো!! তোমাক হেৰাই যাব দিওঁ কেনেকৈ ? সেয়ে মৌনতাবোৰ দলিয়াই পঠোৱা ভুলবোৰ পুহি নাৰাখিবা তুমিতো জানাই মৰণে নুচুৱা লৈ মই তোমাৰ !!!!

গৰম দিনৰ গধূলি বুলি ক'লেই সেই লৰালিৰ দিনবোৰলৈ মনত পৰে। সন্ধিয়া হোৱাৰ লগে লগে   চোতালত বস্তা এটা পাৰি ঢিমি্ক-ঢামা্ক চাঁকিৰ পোহৰত কিতাপ বহী মেলি লঁও| অলপ আঁতৰত মা আৰু দেউতাই বিচনি বিচি বিচি কথা পাতি থাকে। ঠিক তেনে সময়তে ওচৰৰ চুবুৰীৰ পৰা সৰু সৰু লৰা -ছোৱালীৰ চিঞৰি চিঞৰি কিতাপ পঢ়াৰ মাত শুনা পাওঁ| তেতিয়াই লগে লগে দেউতাই ক'য় "আমুকে চা ইমান পঢ়িছে!" দেউতাৰ মাত শুনাৰ লগে সেই লৰা ছোৱালীবোৰতকৈ দুগুনে চিঞৰি চিঞৰি আঁওৰাঁও "অকনে আনে অমিতা,আমিনাই আনে আম…|" কেতিয়াবা আকৌ পঢ়ি পঢ়ি অন্যমনস্ক হৈ আকাশৰ তৰা হিচাপ কৰাত ব্যস্ত হৈ পৰো| আকৌ দেউতাৰ ধমকত কিতাপত মন দিঁও। কিমান যে সুন্দৰ আছিল সেই সন্ধিয়াবোৰ।ৰিব্ ৰিব্  মলয়া বতাহ,মাজে মাজে দেউতাৰ ধমক। আৰু ৰাতিৰ ভাত খাজলৈ কিমান আগ্ৰহৰে যে বাট চাই থাকো।কাৰণ মায়ে ভাত দিলেহে পঢ়াৰ পৰা উঠিব পাৰিম।।  সেই  সন্ধিয়াবোৰ সঁচাই বহুত মনোৰম আছিল…|